‘De ondersteuningsconsulent van Meander was van enorme waarde’

Afgelopen mei deed Ank Verrips uit Amersfoort mee aan de elfstedenroeimarathon; een 210 kilometer lange roeiwedstrijd in Friesland. Een mijlpaal, want het roeien van de zware wedstrijd was niet meer vanzelfsprekend voor Ank, nadat ze een jaar eerder de diagnose borstkanker kreeg.

Ank: “Bij het bevolkingsonderzoek borstkanker werd bij mij iets gezien wat niet goed was. Na verdere onderzoeken in Meander kreeg ik de diagnose. Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ik borstkanker? Ik was toch heel sportief, leefde gezond en de ziekte kwam ook niet in mijn familie voor.

(links op de foto Ank Verrips)

Van meet af aan stond voor mij boven water dat ik mijn conditie wilde behouden om op wedstrijdniveau te kunnen blijven roeien bij mijn roeivereniging Hemus. Dat heb ik voor ogen gehouden bij de beslissingen over mijn behandeling. Ik wilde geen bestralingen, omdat er door de plek van de tumor in mijn linkerborst een kleine kans op hartschade was. Daarmee zou mijn conditie te veel beïnvloed kunnen worden. Ik koos voor een borstamputatie. Een ingrijpend besluit dat ik weloverwogen heb genomen na een second opinion en gesprekken in mijn omgeving. Uiteindelijk was de keuze tussen uiterlijk of behoud van fitheid voor mij niet moeilijk. Ik draag geen prothese. Ik hoef toch niet te verbergen wat me is overkomen?

Na de operatie ging het in eerste instantie goed. Ik moest natuurlijk heel voorzichtig zijn met mijn bovenlijf, maar mijn benen konden alles. Binnen twee weken ging ik aan het sporten op een ligfiets en na een maand was ik aan het spinnen in de sportschool en kreeg ik fysiotherapie. Na een paar maanden kon ik voorzichtig het roeien weer oppakken. Maar ondertussen was Nederland weer in de ban van corona en moesten de sportscholen dicht. Daardoor kon ik geen groepslessen fysiotherapie meer volgen en mijn conditie ging achteruit. Mijn werk als studiobeheerder op de kunstacademie ging echter wel door. Privé mocht ik niets, werken aan mijn herstel ging lastig, maar ondertussen moest ik wel vijf dagen per week op locatie werken. Dat zat mij echt dwars. Tot overmaat van ramp liep ik ook nog een coronabesmetting op via mijn werk. Alle conditie en energie waar ik de maanden daarvoor zo hard voor had gewerkt, leek weg te zijn.

Het maakte mij erg verdrietig. De mammacareverpleegkundige liet me bij de nacontrole de lastmeter invullen om inzicht te krijgen in waar ik tegenaan liep in mijn herstelperiode. Op alle domeinen, zowel mentaal als fysiek, scoorde ik laag en het was duidelijk dat ik hulp nodig had. Maar wat bij mij paste en waar ik baat bij zou hebben, wist ik niet. Via de mammacareverpleegkundige kwam ik uit bij de ondersteuningsconsulent, om mij op weg te helpen naar de juiste hulp. En die vond ik gelukkig.

Ik kwam terecht bij een sportarts van Stichting Tegenkracht (sportbegeleiding op maat voor kankerpatiënten) die gespecialiseerd is in roeien en heb een sportmedische keuring gehad. Tot mijn eigen verbazing was mijn fysieke conditie beter dan ik dacht. Letterlijk zei hij dat ik niet hoefde te herstellen van de operatie, maar van de coronamaatregelen. Met het verdwijnen van de coronamaatregelen in het voorjaar kon ik stap voor stap de roeitrainingen weer oppakken. Samen met mijn roeiploeg ben ik vier keer per week gaan trainen voor de elfstedenroeimarathon. En afgelopen mei hebben we de wedstrijd geroeid. Na afloop was ik ongelooflijk moe, maar ik heb het gehaald!

Ook heb ik op advies van de ondersteuningsconsulent contact gezocht met een buddy; iemand die uit eigen ervaring weet wat het is om te herstellen van kanker en die net als ik veel sport. Het fijne is dat je elkaar begrijpt en elkaar tot steun en inspiratie kan zijn. En tot slot ben ik op advies van de ondersteuningsconsulent gaan nadenken over de rol van werk in mijn leven. Ik werk nu één dag per week minder en dat geeft mij meer balans en energie voor andere dingen. Ik train momenteel voor de Amersfoortse Eemhead en later dit jaar wil ik meedoen aan de Nederlandse kampioenschappen indoorroeien in het veld damesveteranen F.

De ondersteuningsconsulent van Meander was van enorme waarde bij het vinden van extra zorg buiten het ziekenhuis en de huisartsenpraktijk. Op beide plekken is het heel druk, is er niet altijd tijd voor diepere gesprekken. Bij de ondersteuningsconsulent is meer tijd en bovendien boort de ondersteuningsconsulent bronnen aan waar die verdieping wel plaats kan vinden en meer op jouw zorgvraag is toegespitst. Met daarbij de praktische handvatten om met de uitkomsten van die verdieping aan de gang te gaan. Dankzij de juiste hulp en ondersteuning tijdens mijn ziekte en herstelperiode heb ik de roeisport niet hoeven op te geven en heb ik balans gevonden in mijn leven.”

'Hier kon ik in alle rust mijn verhaal doen'

Eind 2020 kreeg Ria uit Leusden de diagnose eierstokkanker. Een heftige periode van medische behandelingen volgde. Ria werd geopereerd en kreeg aansluitend chemobehandelingen in Meander Medisch Centrum. De behandelingen hadden succes, alle kankercellen waren weg. “Opstaan en weer door, dacht ik”, vertelt Ria. “Natuurlijk had ik wel gelezen dat het fysieke en ook het mentale herstel tijd kost. En dat de vermoeidheid nog lange tijd kan aanhouden. Maar het ook echt zelf ervaren is iets anders.

Je hebt toch geluk gehad?
"Ik vond het moeilijk om weer te genieten van het leven. Daar voelde ik me dan weer schuldig over, want ik had toch zoveel geluk gehad dat de kanker weg was? Of ik kreeg goedbedoelde opmerkingen zoals ‘pijntjes horen erbij, dat gaat wel weer over’, maar daar kon ik niet zoveel mee. Op een gegeven moment liep ik vast en ben ik op zoek gegaan naar hulp. In het eerste half jaar na de behandeling heb ik her en der wat hulp gekregen, maar ik kwam niet op de plek waar ik echt iets aan had. Zelf had ik sterk het gevoel dat ik een duwtje in de goede richting nodig had, maar welke richting dat was wist ik niet. De druppel kwam begin dit jaar, ruim een jaar na mijn medische traject. Ik stond in een winkel en werd overvallen door gedachten ‘wat voor zin heeft het allemaal nog’. Zo kon ik niet langer verder. Via Facebook las ik over de ondersteuningsconsulenten in Meander. Ik heb contact opgenomen met Diane Brons, een van de twee ondersteuningsconsulenten, en heb een gesprek met haar ingepland.

De gesprekken met Diane voelden goed. Bij haar kon ik in alle rust mijn verhaal doen. Er werd niet vóór mij gedacht, ik hoefde niets, maar alles stond ik het teken van waar ik mee geholpen kon worden. Diane dacht met mij mee. Het fijnste is dat de regie bij mij werd gehouden. Uiteindelijk moet je het zelf doen. Diane verwees mij door naar psycholoog Maria Poppen in Utrecht. En dat was precies de hulp die ik nodig had. Ik leer door haar weer te relativeren en de paniekaanvallen zijn weg. Ik kan weer genieten van de natuur en de mensen om mij heen. Ik mag dan misschien wel geluk hebben gehad, maar het is me wel overkomen. Ik heb geleerd dat ik dat ook mag denken. Met regelmaat heb ik nu nog contact met Diane. Zij heeft me de juiste richting op gewezen, zonder haar hulp was ik niet bij Maria Poppen uitgekomen.”